The end again

The End 2012 (edit 2016)
Alweer de één na de laatste dag voordat we naar Christchurch gaan om ons te gaan opmaken voor de reis naar huis. Carin wilde graag na onze kayaking experience with the dolphins nog wat actiefs doen dus die ene track naar the end in 2012 leek ons een mooie herhalingsafsluiter.
De MTB’s werden ons door de inmiddels zeer hulpzame VVVer afgeraden (no tracks here and why don’t you walk). Dus wij by foot up that hills they call the Peninsula Banks. Je weet wel omhoog omHoOG en nog verder OMHOOG.
Ons eerste doel onderweg was naast het steeds maar prachtiger wordende uitzicht het "Farmhostel Onuku". Dus maar weer verder OMHOOG dan maar. We wisten nog dat het om private property ging. We moesten ons dus eerst maar weer even melden en daarnaast ook oppassen voor die small dogs. Nou hebben we het al niet zo op hondjes wat die Kiwi's SMALL vinden is bij ons al fors aan de maat dus oppassen deden we zeker. Vorige keer kwamen onderweg de BOER tegen op een Quat en zijn HONDjes die ons toen streng aansprak met de legendarische woorden "WHERE ARE you GOIN? To the top SIR met luide stem sprak hij “ DID you ASK SOMEBODY?” yes ofcourse SIR..”GOOD" he said en hij gaf me lachend die hand die nog groter was dan die van Rob Leegwater en zei "ENJOY!" We hebben Jeff nu eerst maar even aangesproken en deze uiterst vriendelijke farmer leek ons zelfs nog te herkennen, maar dat zou ook de NZL hospitality geweest kunnen zijn.
In het farmhostel werden we ook nog prettig ontvangen door een Zweedse die onze namen noteerde voor het geval dat....
Vier jaar geleden stond hier een chap uit Wales waaraan we vroegen of we the track naar the beach mochten lopen die ons toen verbaasd aan keek en vroeg of we gast waren want het was een privé track en die ging alleen maar naar BOVEN. nee hè dat waren we toch al. Die legde ons toen enthousiast uit welk magnificant view we wel niet konden hebben als we hun peninsula banks ridge track zouden volgen. “Follow the white spots and in the end you climb some of them rocks to the top”. Ik zal nooit vergeten toen hij naar boven wees en ik zijn arm volgde tot ergens bij de maan want daar was het.....wederom hadden we permissie de track te lopen. Dus maar weer verder omhoog.
Mooi Carin was al weer op pad. Het was "maar" een 50 min. walk omhoog en omh.....
Halverwege moesten we nog even uitwijken voor een ploegje chagrijnige stieren die weigerden ook maar één stap opzij te doen. (in mijn gedachten zag ik ze al rollebollend de berg afrollen) Over mijn schouder zag ik nog minstens 150m hoger iets wat op een topje leek. Het uitzicht was inmiddels al adembenemend; Een cruiseschip in de haven was niet meer dan een kroonkurkje geworden (dorst!) en we konden de blauwe Pacific al over de toppen zien. Het begon ook steeds harder te waaien; We zaten HOOG man. En nu nog die laatste meters. We stapten over een hekje met weer wat waarschuwingen over een aantal risico's maar Hans was er al over heen. We klommen de laatste 50 m over bolders, rotsen met de blik op de witte stippen.
Toch nog redelijk veilig konden bovenop het allerhoogste puntje van de Peninsula bank klimmen en daar is dat uitzicht!!!WAAAAUUUW
De oceaan mega uitgestrekt voor ons, de banks, de bergen, de blauwe lucht, bootjes in de verte en wij boven op die waaierige top.
Duidelijk aangegeven stond in het wit op een rots gekalkt dat we hier toch wel echt het laatste van de TRACK hadden bereikt ........evenals.... zucht..... ons 2e bezoek aan dit prachtige Zuidereiland. Misschien tot de volgende keer (>60;-).
THE END

https://replayapp.com/v/RvQjF2AeKF/