Ardennenweekend 8 - 10 mei 2015

Proloog
De rug gekromd, de neus in de wind, met krachtige slagen vanuit de quadriceps femoris naar de kuiten, ophalend met de hamstrings, neerwaarts afzettend, precies in het midden van het traktorspoor. "Duw duw duw", hoor ik mijn spindokter ergens in mijn hoofd galmen, net als in zijn spinningles.
De grond rolt onder me vandaan. Heerlijk dat gevoel; alsof het geen moeite kost. Ondanks mijn beperkte gehoor en tussen de constante TinnitusPIEP door, geniet ik toch van het geruis in mijn oren.
Willem blaat een verhaal over iets. Ik lach vriendelijk en knik af en toe om maar niet de indruk te wekken dat ik er geen reet van versta.
Ik concentreer me weer op het pad want die ligt vol met.....wat zijn het eigenlijk???
Net toen ik aan de consequenties dacht, gebeurt het.....Er valt iets in mijn nek. Het voelt aan als ……een dennenappel...zo groot als een winterpeen. De vrees van elke MTB'r, de nachtmerrie, de horror van elke wielerfreak. En ja hoor, enkele meters verder valt er weer één, en nog eens wat verder, weer één, tien, twintig, vijftig; het regent van die appels!!!! Ze vallen met trossen uit de lucht.….mijn wielen… Nee; ze raken verstopt! !!! het gaat zwaarder en zwaarder, ik kan niet meer vooruit….en daar een boom, gekraak boven mijn hoofd ....die boom die gaat vallen…op mij ...boven om mijn kop........... ik val…… ikkKK Vallllllllllll.

Zwetend zat ik rechtop in mijn bed. Gelukkig; een droom. Mijn eigen dennenappeltje lag nog rustig naast me te slapen. Ga ik ook nog maar doen want morgen wordt het pezen met de jongens in de Ardennen. Dus nu nog maar even te rusten.

Vrijdag
Er was door de jongens weer flink geïnvesteerd in TopGear. Titanium bikes met Rohloff naven, enkelbenige voorvorken, twentienaainers, hydraulische systemen, meekleurende zonnebrillen.. ga zo maar door. De toon was gezet; er moest weer flink aan de weg worden getimmerd.
Nico had zijn GPS al weer helemaal geconfigureerd dus we konden op zoek naar het eerste de beste off road off terrain track. Althans, als iedereen zijn baikie in orde had. Bij eerste afdaling was het linea recta naar HouffaBike want Willem zijn super hydraulisch regulerende achterremmage had alles behalve oliedruk (!?); die blokkies van Conjani doen het zo slecht nog niet, flitste het door mijn hoofd. Na het onderhandelen over de huurfiets (want de reparatie duurde toch op zijn minst een hele dag), het overzetten van espeedee- (godverdeehoezittut hee?) pedalen konden we dan na een half uur eindelijk op track. Hit the road Rob, Nico, Albert, Willem, Leon en ondergetekende.
Het werd een mooie rit. Wat een uitzichten .........alleen waar is Nico???? Leon liet zijn op lucht aangedreven misthoorn door het bos schallen maar het GSMmetje bood soelaas. Hallo? Hee dag Nico waar zit je? alles goed? de groene route toch of was het rood? ja rood ja ... wij staan hier bij ?? Leon welke kleur heeft dat bordje daar? groen (!) Oh, Ok Nico we komen er aan; blijf staan waar je staat.
De middag verliep zonder verder onnodig speurwerk en brokken........ of is het brocante?
Mark werd rond de pastaparty nog even in het zonnetje gezet wegens zijn 20ste deelname aan het 20ste Ardennen weekend. Een lekker flessie prosecco en een heuse medaille werd door Sabina overhandigd. Dat flessie zou het eind van het weekend echter niet halen.

Peter voegde zich die avond aan het gezelschap toe. Wat moet hij niet in godsnaam gedacht hebben toen hij bij zijn entree bijna alle mannen als dollen met divers eetgerei achter de binnengedrongen vliegen zag aanjagen. Wat zat er in die pasta?

Zaterdag
De volgende ochtend kon je in het toilet op de eerste al ruiken dat Rob eieren aan het bakken was.
De speklucht kwam ruim boven die van mij uit. Beneden was er dus al enige activiteit.
De rennersploeg was al vroeg op pad want die zouden die dag in Luxemburg een tocht gaan maken van minstens 150 tot 180 km. Wij moesten echter nog naar de Spar om boodschappen te doen voor de BBQ. Het vlees werd geregeld door Leon, Nico voerde het fust van de day before af en Sabina en ik deden de rest. Carin wilde geen varkensvlees, dus werd er een MOOT zalm geregeld. Prijzig maar dan heb je ook wat. Moest natuurlijk wel in een folietje voor een culinair resultaat. Nou die was er; daar kon een stuk vis in van maar liefst 60 meter. Die moet dus wel erg lekker gaan smaken.
Een verloren tientje die wij vonden bij de bloemen maakte het weer goed.
Hoe zit dat met die bagagedrager op die speciale titaniumbaik van Leon. Nou, dat kon ik wel invullen hoor. Laatste keer nam hij een knipperend verkeerslicht met accu mee in zijn rugzak; brocante? dus wie weet wat hij onderweg tegenkomt, misschien past dat wel niet in die rugzak, dus op het rekje. En ja hoor, we waren nog niet van de Ravel af of we moesten wachten op Leon want die had ergens in een dalletje de afval van een Ardenner milieubarbaar opgehaald; Hoezo brocante; een zinken emmer met een gat erin. Ik ken daar nog een liedje van (hole in my bucket dear Leon dear Leon, there's a hole in my bucket dear Leon a hole). De emmer bleek aan het begin van de tocht toch iets te onhandig voor het rekje en werd dus maar achtergelaten op een verkeersbord. Die hangt er waarschijnlijk nu nog, net als het ooit achtergelaten bestek midden in het bos in 2013.
Ergens halverwege, op de toch weer bijzonder mooie track "rood 5" lag er een obstakel over de weg. Een heuse boom (waar ken ik die van???) lag dwars over "ons"pad !! dat kan toch niet. Even opruimen dan maar. Met z'n allen hebben we met man en macht de boom maar even aan kant gelegd. Wel even wat ludieke plaatjes gemaakt voor ploeg 2. En als slachtoffer werd Hans eerst nog even in een fictieve penibele situatie onder de omgevallen boom gedrapeerd. Reanimatie, mond op mond beademing (wat had jij gegeten Leon? o ja bacon & eggs met en van Olie) en handelingen die ik beter maar buiten dit verslag kan laten, werden vereeuwigd op de digitale plaat. Creatief met dennenappels; we gaan maar weer verder. Wat een prachtige dag.

In de middag kwam de trek naar boven en moest er ergens nog wat gegeten worden. Maar waar in heavens name vind je in deze slaapregio een place to snack. Nou volgens een Ardenner dameke die onkruid stond te wieden langs de weg was er twee kilometer verderop wel een “frettent voor koebèeste knechtjoeng'n” (lees; Saloon voor cowboys). En ja hoor, iets verder stond inderdaad in volle glorie de Willow Springs Way Station. “Get them up move them out” Jipieaaieee …Alles van unpainted woodpine alsof moeder natuur er met geen vinger aan durfde te komen, zo clean glom het hout naar je toe. Een vriendelijke knechtjoeng’n met leren Stetson en paardestaart vergezeld van een herdersHOND en nog een ander onooglijk mislukte boxerachtige, ontving ons hartelijk om ons van een heerlijke lunch te dienen. Je kon alles zeggen van zijn uiterlijk en zijn honden maar binnen was alles zeer proper, bijna steriel zou ik zeggen. En zijn maaltijden waren van Texaanse kwaliteit; eieren met spek waar Olie een puntje aan kon zuigen en ik kreeg een beste hamburger die die middag nog lang bij me achterop bleef zitten. It was a nice break. Het linedancen lieten we maar even aan ons voorbij gaan.

Bij het huis aangekomen was een deel van de rennersploeg al gearriveerd. Boxies, met respect voor de diehards Mark en Carin. Een uurtje later waren de kanjers Rody en Peter ook van de partij.
High fives; die hadden er maar liefst 180 opzit... opgezeten. Toffe prestatie hoor, ondanks al die prestatieverhogende cafeïne- en koolhydraatrijke in gel verrijkte supplementen die Peter die dag één voor één naar binnen had zitten knijpen.
De BBQ kwam die avond door een nare bui maar moeizaam op hitte, maar door een aantal vernuftige ingrepen en de expertise van BBQ- en pindasaus meester Leon kwam dat ook uiteindelijk allemaal weer goed. Hoewel die worstjes een wat vale onnatuurlijke kleur bleven houden.
De avond werd op de eerste etage gezellig voortgezet tot in de late uurtjes.

Zondag
De inspanningen van de vorige dagen waren nog aanzienlijk voelbaar in dat "wat niet genoemd mag worden" ondanks de weldadige nachtrust. Dus besloot ik om deze prachtige dag gezellig te gaan wandelen met Sabina. Het was wel even zoeken naar het juiste startpunt, maar eenmaal gevonden konden we de paden op en de lanen in. Het landschap was nog mooier dan ik durfde hopen want ik hoefde nu niet op mijn voorganger, de berm, de traktorgeul en de Belgische zwerfkeien te letten. Onderweg kwamen we nog een groepje losgelaten IZGSsers tegen op de Ravel (?!) Wat deden die nu hier? Ook heerlijk om eens te teuten met iemand die je wel kunt verstaan. Een goede beslissing om een ommetje met Sabina te maken.
Het was weer een gedenkwaardig weekend; vol in- en ontspanningen, gezelligheid en sportiviteit mensen. Ik zie jullie graag volgend jaar weer; wellicht op een andere mooie plek die deze aardbol te bieden heeft.

Hans van den Dries